Ahon

Illustration by Klarize Bangit

Hatinggabi, umuuwi akong pagod

nanghihinayang sa katiting na sahod

Panay aruga, tumitinding pagkayod

para sa bawat pirasong sentimo; piso

Upang makaranas ng saglitang paraiso

Walang katapusan, walang hangganan

Sa iglapang paglaho ng aking pinaghirapan

Manghihinayang-

Sa maraming sinayang na sakripisyo

Pero okay lang naman, saglitan lang naman

Para sa maginhawang rurak ng bisyo

Ngunit para saan nga ba itong paghihirap,

Na isang tronong puno ng saklap?

Isa ba talaga itong makadakilang pagsisikap,

o piitang wala sa katuwirang muli't muli lamang akong sa lupa'y isasadlak?

Para sa pusong nagigipit at mapait

wala itong katuturan

Lalo na sa harap ng hirap ng tadhanang matatalikdan

Parang matinding paratang ng Mesiya,

Sa ‘ako’ na walang kwenta

Ngunit sa kabila ng paghihirap, lumiwanag muli

Ikaw, na nagsilbing ilaw ang nagbigay sakin ng rason para tumatag at tumindig

Sa gitna ng dagat na puno ng delusyon at pighati, sa kawalan ng pag-ibig

Nar’on ka sa aking isip, walang pasubaling inaalay ang iyong kamay

Para punasan ang aking luhang matagal ko ng kinikimkim, ipinagwalang-saysay

Sa likod ng mga pangakong aking inaako:

Na ako ang magiging rason, para ika’y umahon.

Kaya’t kapag ika’y nasilayan ng lungkot at ligaya

Alalahanin mo akong idala sa gitna ng tuwa’t hiya

Para maging gabay, ilaw, at kaibigan

Na taos-pusong sasamahan ka sa walang hangganan,

at magpupunas ng iyong mga duda sa kadiliman,

Tulad ng pagsabi mo sakin sa aking isip

Kung gaano ako katindi at kalakas

Para umahon muli sa harap ng paghihirap na walang wakas.